Namaste! Tapaai:haru:laai kasto cha? Hami:laai thik cha. Oftewel: Hoe gaat het met jullie? Met ons gaat het goed.

De afgelopen twee dagen hebben we nog wat taalles gehad en een beetje aan sightseeing gedaan. Een beetje maar, omdat in verband met het festival Dasain veel bus- en taxichauffeurs naar het platteland vertrokken zijn; en auto's, bussen en motoren vereerd worden (serieus, met bloemenkettinkjes en rode 'stippen'). Vanuit de buitenwijk waar wij verblijven, is het dan lastig om in de stad te komen. Gelukkig hoeven we niet ver om veel mee te kunnen maken! Een aantal voorbeelden:

- Regelmatig worden we door een horde kinderen bestormd die hun Engels willen oefenen en met allerlei vrienden en familieleden op de foto willen.

- Op de meest onverwachtse plekken staan tempels en grote bamboeschommels die speciaal voor Dasain zijn gebouwd, zodat iedereen in ieder geval 1 keer per jaar kan vliegen. Ook wij mochten erop!

- Een Nepalese simkaart kopen is niet makkelijk. Na 7 gesloten simkaart-winkels was er eindelijk eentje open. Helaas moeten ze hier ook een pasfoto en kopieen van je paspoort en visa nodig. En dat is nog niet alles. Ze willen ook je vingerafdruk en de namen van je opa, oma, vader, moeder etc. En sommige winkels geven geen simkaart aan buitenlanders. Vraag ons of Nepalezen niet waarom, want ze weten het zelf ook niet.

- De vrouwen, jong en oud, zijn heel mooi gekleed in allerlei kleuren. Schouders en knieen zijn bedekt, maar buik en rug mogen zichtbaar zijn. Gelukkig wisten we dit vantevoren en zijn we erop gekleed (maar geen buiktruitjes hoor!)

- Er wordt ook overal vrolijk gevliegerd!

Verder wennen we al aan geiten in de bus of achterop motoren, spugende Nepalezen en aan onze te verwaarlozen positie als voetganger. Helaas wennen de smog en het afval nog niet...