Na onze Dhading-trekking zijn we gestart met vrijwilligerswerk in Pepsi Cola Town in Kathmandu. Ondertussen werken we alweer anderhalve week. De tijd vliegt!
Omdat we verschillend werk doen, zullen we apart een alinea schrijven. Vervolgens sluiten we deze update af met een gezamenlijke alinea over andere belevenissen!
Eveline's vrijwilligerswerk: Women's Centre & Orphanage New Life:
Ik ben inmiddels gewend om aangesproken te worden met 'Miss teacher'. Elke ochtend geef ik namelijk twee uur Engelse les in het Vrouwen centrum. De eerste dag was ik de enige vrijwilligster in het
centrum en merkte ik al snel dat het niveau tussen de ongeveer 16 vrouwen sterk verschilde. De een kon nog niet het alfabet schrijven, terwijl de ander al hele zinnen in het Engels sprak! Ik heb
voor de weken erna deze grote groep in drie verschillende groepen verdeeld en gevraagd of twee andere vrijwilligsters mij wilde helpen.
Ik ben vervolgens met de 'middelste' groep aan de slag gegaan. Je begint steeds met woordjes leren en daarna om deze in een zin te gebruiken. Het vergt ontzettend veel tijd en geduld om deze
vrouwen Engels te leren, omdat ik natuurlijk niet vloeiend Nepalees spreek en ook geen Nepalees kan schrijven. Maar met tekeningetjes maken en wijzen kom je al een heel eind! Je kan enorm lachen
met deze vrouwen en ze doen ook allemaal echt hun best! Ik merk wel dat veel vrouwen naar de les komen om ook met andere vrouwen te kunnen praten. Veel van deze vrouwen zijn eenzaam, omdat of hun
man in het buitenland woont en werkt of hun kinderen. Vandaar dat ik probeer om ook gewoon een leuk gesprek te hebben met deze vrouwen in plaats van puur lesgeven. Het leuke is, dat ik daaromaf en
toe wordt uitgenodigd om nog wat thee te komen drinken bij de vrouwen thuis en dan praten we nog wat verder :).
Na het vrouwencentrum ga ik altijd nog even op bezoek in het weeshuis om met de kinderen daar te spelen en te praten (ze spreken allemaal Engels!). Vooral de meisjes vinden het leuk als Sandra en
ik langskomen, omdat er bijna alleen maar jongens in het weeshuis zitten. Er hangt altijd een heel leuke sfeer in het weeshuis en je bent er altijd welkom!
Sandra's vrijwilligerswerk: Health Checks & CBIA school & Orphanage New Life:
Het oorspronkelijke plan was dat ik 2,5 week Engelse lessen in een Boeddhistisch klooster zou geven, maar omdat veel nonnen en monniken op dit moment vakantie hebben, ga ik er pas op 8 november
naartoe. Nepalezen noemen dit 'flexibel', Nederlanders 'ongeorganiseerd'. Ik vind het niet erg, want het geeft me de mogelijkheid om aan meerdere projecten deel te nemen en de andere vrijwilligers
beter te leren kennen. Vorige week heb ik health checks gedaan bij kinderen van 3 t/m 10 jaar. Het merendeel van de kinderen heeft gaatjes of zelfs erger: rotte tanden. Verbazingwekkend is dat de
meeste kinderen hun tanden wel poetsen, maar blijkbaar toch niet helemaal op de juiste manier...
Twee dagen geleden ben ik begonnen met lesgeven op de CBIA school. Daar heb ik de teken- en knutselles van een andere Nederlandse vrijwilligster overgenomen. De kinderen vinden het fantastisch,
omdat ze normaal gesproken geen creatieve lessen krijgen. Nadeel is dat ze in hun enthousiasme wel vergeten te luisteren! De school zelf is helaas behoorlijk chaotisch en het is zeker niet raar als
er opeens een paar docenten ontbreken. Alle lessen worden in het Engels gegeven, maar dan wel in Nepali Engels. Omdat de docenten een Nepalees accent hebben, nemen de kinderen dat over. Soms tot
onverstaanbaar toe... Een ander probleem is dat de kinderen te moeilijke schoolboeken hebben, waardoor ze de stof niet snappen en de antwoorden uit hun hoofd leren. Drama als je 1 cijfer van een
som verandert. Gelukkig staat iedereen op school open voor nieuwe input en zijn de kinderen gemotiveerd om te leren.
's Middags ga ik vaak nog een uurtje naar het weeshuis om met de jongens te voetballen of met de meisjes te tutten of knutselen. Ook hier zijn ze erg blij om je te zien en ze noemen Eveline en mij
'didi' (grote zus). Op het moment oefenen ze dansjes voor Tihar, het lichtfestival. En ze zijn echt enorm goed in dansen!
Kortom, er kan nog heel wat verbeterd worden, en het is een super ervaring om hier aan mee te werken!
Buiten het vrijwilligerswerk om, zijn Sandra en ik ook nog naar Pashupatinath en Patan geweest. Pashupatinath is een heilig tempel dorpje, waar mensen aan de rivier worden gecremeerd. Voor de
crematie gaat er een heel proces van baden en bidden vooraf, en dit konden we allemaal meemaken van dichtbij. In Pashupatinath lopen wel ontzettend veel toeristen rond en de gevolgen daarvan merk
je meteen. Er lopen mannen rond verkleed als een heilige, en zodra je er een foto van maakt vragen ze om geld. Gelukkig wisten Sandra en ik dit van te voren, en we hebben er dan ook geen foto van
gemaakt. Ook zijn er meer bedelaars. Verder moet je er uitkijken met eten, want er lopen veel apen die het gewoon van je afpakken. Het liefst gaan ze er met je hele rugzak vandoor.
In Patan zijn we naar Durbar square geweest. Dit is een pleintje waar verschillende tempels staan. Normaal gesproken mogen alleen Hindoes de tempels betreden, maar voor de toeristen was er een
tempel waar we in mochten. Het zijn mooie tempels, rijk versiert met houtsnijwerken en er worden nog veel traditionele rituelen uitgevoerd.
Tot slot voelde Sandra op een doodnormale avond plots het bed waar ze op zat schudden en beven, ze dacht dat er een groot beest onder zat.. maar wat bleek, het was een aardbeving! Het was maar een
heel kleine van korte duur, want niet veel mensen hebben hem gevoeld (Eveline ook niet). Maar het was wel een abnormale ervaring!